Wilcze Serca

Jest tu pięknie i kolorowo.. :) Można tu polować na wiewiórki..
(http://www.swiatkwiatow.pl/userfiles//image/laka_kwiatowa1.jpg)

Wbiegłam.

Od razu zobaczyłam jak po drzewach skacze mnóstwo wiewiórek. Jedna z nich zeszła na ziemie. Wykorzystałam to i chwyciłam bezszelestnie wiewiórkę.Dopiero teraz poczułam zimny wiatr. Uznałam, że dokończe posiłek w jaskini. Podniosłam wiewiórkę i ruszyłam w stronę mojej jaskini.

Wybiegłam.

Weszłam i usiadłam wśród kwiatów. Obserwowałam ptaki i wiewiórki które biegały szczęśliwie po drzewach. "Czemu ja nie jestem taka szczęśliwa?" - zapytałam sebie w myślach. Nie znałam odpowiedzi na to pytanie więc tylko dalej siedziałam wpatrując sie w niebo.

"Ciekawe co robi Damon" - ponownie zaczełam rozmyslać o różnych rzeczach. Wtedy poczułam chłodny wiatr, który wiał ze strony mrocznego lasu. Poczułam intensywny zapach, zapach krwi. Przestraszyłam się, ale instynkt kazał mi ruczyć w tamtą stronę.
Wybiegłam.

Wleciała i położyła się w kwiatach. Z sakiewki wyciągnęła buteleczkę wody-napiła się. Podleciała pod drzewo i usnęła w cieniu.

Wstała przeciągnęła się i zaczęła oglądać skaczącą wiewiórkę.

Wszedł i połorzyłem się wśrud kwiatów, po chwili zauwarzyłem że bandaże pokryte były pyłkiem

Zamknąłem oczy i zacząłem obmyślać plan

Z oddali zobaczyłam Damona podeszłam.
-Cześć Damon.

Otworzyłem oczy i zobaczyłem Ille, starając ukryć bandaże w trawie powiedziłem:
-Cześć Illa

-Coś się stało?-Zapytałam podejrzliwie.

-A to nic się nie stało-powiedziałem siadając

-Aby na pewno?-Dalej pytałam i próbowałam wydusić coś z Damona.

-Niewielka potyczka- powiedziałem wpatrując się w ziemie

-Co?-Zapytałam gniewnie-Z kim? Opowiadaj mi wszystko!-Powiedziałam wpatrując się w Damona.

Weszłam, ale nie podeszłam bliżej. Z oddali przysłuchiwałam się ich rozmowie.

-Już nie ważne, i tak już prawie po wszystkim-powiedział

-Powiedz-Naciskałam coraz bardziej..

zauważyłem Lucy i krzyknąłem do niej;
-Cześć Lucy!

- Naprawde to nic ważnego- powiedziałem cofając się o krok

Zdemaskowana podeszłam i uśmiechnełam się.
- Cześć - powiedziałam.

- Mam dla was bardzo ważną wiadomość - powiedziałam zmieniając temat.

-Jaką- powiedziałem uśmiechając się do niej

Nie odwzajemniłam uśmiechu.
- Spotkałam szczeniaka z watachy Dzikich Płomieni - z mojej poprzedniej watachy. - powiedziałam.

-Serio gdzie-powiedziałem podtżymujac temat

Obejrzałam się i stałam się niewidzialna po czym spacerowałam po łące niewidzialna.

-Gdzie jest Jlla?-powiedziałem rozglądając się

- Niewiem. - powiedziałam spoglądając na miejsce gdzie przedtem stała.
- A tego szczeniaka widziałam w lesie. - Powiedziałam po chwili. - jeśli był tu szczeniak to zapewne i cała watacha tutaj jest, razem z Kathriną.

Oglądałam jak zwykle wiewiórki. Jedna mnie zaciekawiła. Nie mogła rozgryźć orzecha chciałam jej pomóc. Wzięłam orzecha do łap i go otworzyłam zapomniałam, że byłam nie widzialna. Dlatego wiewiórka przestraszyła się i uciekła. Dalej spacerowałam zostawiając ślady łap w ziemi.

- To idziemy tak?-powiedziałem szeptem

Ujrzałam ślady łap, które same się tworzyły.
- Illa co ty wyprawiasz? - powiedziałam głośno.

stałam się widzialna i ruszyłam przed siebie, nie wiedziałam gdzie idę.

Obejrzałam się słysząc swoje imię i zobaczyłam Lucy
-Ja, ja nic nie wyprawiam, po prostu idę-Oznajmiłam i ruszyłam dalej.

spojrzałem w strone gdzie patrzyła Lucy

Patrzyłam na to ze zdziwienem.
-eee... Napewno dobrze się czujesz? - zapytałam.

-Ja? Tak, dobrze się czuję, a co?-Zapytałam zatrzymując się.

Nad patrzyłem na Ille

- Dziwnie sie zachowujesz. - odpowiedziałam.

Pewnym krokiem powoli szłam dalej.
-Wcale nie-Powiedziałam i poiegłam.

-Lucy idziemy?- spytałem ciszej

Było w tym coś niebezpiecznie podejrzanego. Nawet nie zwróciłam uwagi na Damona tylko ruszyłam za Illą.

ruszyłem za nią i powiedziałem:
-to ja idę

biegłam tak do zmierzchu. Zatrzymałam się gwałtownie i usiadłam.

Wyszedł z łąki i poszedł do jaskini

Nieźle się zmęczyłam tak biegając. Ulżyło mi jak zobaczyłam, że Illa się zatrzymała. "Zahamowałam" gwałtownie i odrazu usiadłam.
- O co chodziło? - zapytałam spoglądając na nią podejrzanym wzrokiem.

-O co chodziło? O nic? Dlaczego za mną biegłaś?-Zapytałam spokojnie wstałam i powoli zaczęłam iść przed siebie.

Uznałam, że to nie ma sensu. Wolałam się niedenerwowac i skierowałam się w stronę jaskini. Wtedy dopiero przpomniało mi się comówił Damon. Przerażona pędem ruszyłam do mrocznego lasu.

Powoli zaczynało być bardzo ciemno. Nie bałam się tylko szłam dalej. Po drodze spotkałam prawie martwego szczeniaka oddychał. wzięłam go w zęby i odleciałam.

Weszłam i czekałam na Ille.

Wleciałam. Ostrożnie stanęłam łapami na ziemię. Wiewiórka prawie spadła. Złapałam ją w zęby leciutko i usiadłam.

Usiadłam obok Illi i przyglądałam się wiewiórce, która ponownie skała z Illi na mnie i z powrotem.

-Powinnyśmy znaleźć wiewiórki-Powiedziałam po czym zobaczyłam w oddali dużą wiewiórę. Położyłam głowę na łapach, a ona była coraz bliżej. Wzięłam Rudą i postawiłam ją na ziemi. Wiewiórki podeszły do siebie i zaczęły się wąchać. Naglę przyszła druga wiewiórka i było ich coraz więcej. Przyszła jeszcze jedna wiewiórka była pomarańczowa jak marchewka. Podeszła do Rudej i była tak samo  mała jak ona. Zaczęła jeść razem orzecha. I pobiegły razem.
-Widziałaś Lucy? Ruda znalazła przyjaciół!-Powiedziałam głośno, a wiewiórki się na mnie popatrzyły i podeszły. Wszystkie na mnie się rzuciły jak i na Lucy.

Wiewiórki obsiadły mnie jakbym była wielkim orzechem. "Już nigdy nie zapoluje na wiewiórkę" - pomyślałam. To było niesamowicie dziwne. Zwykle wiewiórki uciekały ode mnie, a teraz? tak nagle zmieniły zdanie?

-Kocham wiewiórki, a ty?-Zapytałam cała w czerwony, pomarańczowych i brązowych wiewiórkach- Hehhehah-Zachichotałam

- Przedtem raczej za nimi nie przepadałam, ale teraz chyba zmienię zdanie. - powiedziałam.

-A, dlaczego?-Zapytałam

Zaczęła ściągać z siebie wiewiórki, a one zaczęły na nią nadal włazić. -Możecie z nas zejść?-Zapytałam, a wiewiórki mnie zrozumiały i zeszły.

- Co ty umiesz gadać z innymi zwierzętami? - zapytałam patrząc głupkowato na Ille. - A wiewiórek nie lubiałam bo moja jaszczurka je atakowała. - dodałam po chwili.

-Nie, nie umiem. Nie wiem jakim cudem mnie zrozumiały-Powiedziałam i dodałam- Uh.. Przecież jaszczurki żywią się owadami. To  Wiewiórka raczej zjada jaszczurkę.

- To nie była jakaś tam sobie malutka jaszczurka, która naje się muszką. - powiedziałam.

-Aaaa... Waran?-Zapytałam

Uśmiechnełam się szeroko.
- Dobrze myślisz, dokładniej waran leśny. Rośnie średnio do 2 metrów długości, a waży nawet 30 kilogramów. Gdy go wypuszczałam miał jakiś 1 metr długości. - powiedziałam.

-Oj! Nie chciałabym takiego spotkać-Odpowiedziałam patrząc na wiewiórki i Rudą.

- Słyszałam o tym, że takie warany atakowały wilki, a nawet zabijały. -powiedziałam. - Ciekawe czy Happy jeszcze żyje. - dodałam po chwili nieco ciszej.

-Hmm... Wieeesz. Ja nie wiem-Odpowiedziałam i przewróciłam się na bok.

Moje oczy ponownie zmieniły kolor z błękitu na bladą czerwień. Przyglądałam się wiewiórką, które wesoło ganiały wśród kwiatów.

Wstałam podeszłam do wiewiórek i skoczyłam kładąc się na trawie, a dmuchawce odleciały.
(http://img.widzialas.to/img/12873-f3b9877545b7d59d42d841f2b8b27165.jpg)

- Dlaczego jestem smutna? - zapytałam sama siebie cichutkim szeptem. Miałam nadzieje, że Illa tego nie słyszy. Moje oczy były coraz bardziej czerwone. teraz wyglądały jak wtedy, gdy Illa próbowała mnie wyciągnąć z jaskini po śmierci ojca. Zaczeły one przechodzić w bordowy.

Wstałam popatrzyłam na Lucy
-Lucy? Co się dzieje?-Zapytałam

- Nie, nic. - powiedziałam i spojrzałam w dół, aby Illa nie widziała moich oczu. Czułam się coraz gorzej. O co chodziło?

Podeszłam do niej.
-Popatrz na mnie.-Powiedziałam.- Powiedz co się dzieje i popatrz na mnie-Naciskałam

Niechętnie spojrzałam na Ille. Moje oczy były już prawie czarne i zlewały się ze źrenicami.
- Nie wiem co się dzieje. - szepnełam. - Podświadomie ciągle chcę wrócić do czasów kiedy byłam smutna i sama. - dodałam z powrotem wbijając wzrok w ziemię.

-Lucy-Szepnęłam- Dlaczego do tego wracasz? Przecież do już daleko za tobą, ty powinnaś się skupić na przyszłości, a nie na przeszłości. Dlaczego powracasz do tych wspomnień? Proszę patrz na mnie. Nie myśl o tym. Nie chcę abyś nas opuściła. Ty powinnaś się śmiać i bawić się. Jesteś jeszcze młoda. Proszę Posłuchaj mnie- Mówiłam do niej nie wiadomo co. Bezsensownie mówiłam co popadnie.

- Nie kontroluje tego. Nie chcę do tego wracać, ale nie mogę tego powstrzymać. Stróż wiele razy mi powtarzał, abym opuściła ta watache, ale przecież może mnie conajwyżej przekonać do tego, nie ma aż takiego wpływu na moje decyzje i myśli. - powiedziałam, dopiero po chwili przypomniało mi się, że przecież nic nie mówiłam illi o stróżu i znowu zasypie mnie pytaniami. Zrobiłam krzywą minę jakbym zjadła cytrynę.

-Kto, to ten Stróż?

-Ehhh...Stróż jest sumieniem.- powiedziałam wymijająco.

-Ale, czy to ty nie powinnaś nad nim panować?

- Nie, oczywiście stróża jak i sumienia można nie posłuchać, ale często jest to równoznaczne ze śmiercią. Może nie jest to tak poważne jeśli chodzi o sumienie, ale stróż widzi przyszłość i mówi nam co jest najbezpieczniejsze. Jest on tylko do wypowiadania rozkazów. będzie dla ciebie milszy tylko wtedy, kiedy jesteś kimś wyjątkowym. Chociaz stróż jest w pewnym sensie aniołem zachowuje się bardziej jak demon. Nie da sie u niczego powiedziec bo zawsze cię wyśmieje. Myśli on tylko o sobie, bo jeśli osoba, której stróżuje umrze on także umiera a potem odradza się, co jest  bardzo bolesne. - powiedziałam. - Gdybym go słuchała pewnie teraz byłabym gdzieś daleko, sama, byłabym morderczynią - tego oni chcą. - dodałam po chwili.

-hmm.. Ciekawe czy ja mam takiego stróża,  bo wiesz ty jesteś według mnie najbardziej wyjątkową osobą jaką znam. Ty, no masz coś w sobie. taie, takie magicznego. Nie łatwo cię zastąpić. Ciebie się nie da zastąpić. Jak z nim rozmawiasz?

- Stróża ma każdy, bo jak juz mówiłam jest on sumieniem, ale bardzo niewiele osób może z nim rozmawiać. O ile dobrze wiem to tylko moja watacha i jeszcze jakaś potrafią z nim porozmawiać, ale ja, ponieważ jestem ostatnią osobą z krwią mojego rodu mogę zesłać go na ziemię. Naprawdę uwierz mi mieć sumienie i na dodatek rozmawiać z nim to nie jest nic przyjemnego. Już samo przyzwanie nas przez stróża jest bolesne. Dlatego mam często takie wachania humoru. Po rozmowie ze stróżem jestem przybida i wole być sama. - powiedziałam.

-Hmm... Ej! A czy tego "stróża" można tak zesłać na ziemię, aby żył jako wilk?

- Emm...On wygląda jak wilk, ale na ziemi żyć nie będzie, bo nie może. - powiedziałam.

-A dlaczego?

- Różnie to bywa. Stróże dbaja także o to by na ziemi nie było zbyt dobrze, ani zbyt źle i często muszą wracac do swojego świata przedyskutować coś. Po za tym stróże są zbyt wredne i mają zbyt wielka siłe aby żyć na ziemi. To jest poprostu zakazane. jest to chyba jedyna zasada jakiej sie utrzymują. - powiedziałam.

-Ah! Ale nie pozwolę na to, aby ten twój stróż cię tak dręczył.-Dumnie odpowiedziałam i spojrzałam na Lucy.

- To nie przez stróża. To mój umysł tak działa. Stróż nie ma tu nic do gadania bo jego propzycje mogę zawsze odrzucić. - powiedziałam. Moje oczy były już całkowicie czarne i zlewały się ze źrenicami.

-To co zrobimy? I co z twoimi oczami?

- Nie mam pojęcia co zrobimy. To jest sprawa,którą muszę przedyskutować sama ze sobą. A moje oczy są takie bo po prostu tak już mam. Gdy jestem zła, przygnębiona, czy smutna zmieniają barwę. jest to wyznacznik "Lepiej zostaw mnie w spokoju".

-Dlaczego jesteś zła?

- Jednak trudno ci to wytłumaczyć. Nie jestem zła, tylko mój umysł koniecznie chce abym była taka jak przed dołączeniem tu. Mam być smutna, zamknięta w sobie i nietowarzyska. - powiedziałam.

-Ojej! To za dużo. Nie wiem co z tym zrobić.-Powiedziałam kładąc się na ziemi i wzdychając

- Albo sama sobie z tym poradzę, albo się poddam. - powiedziałam wbijając ponownie wzrok w ziemię.

-Ja już kompletnie jestem tym wykończona.

- Mój świat od zawsze był pokręcony i wykańczającu. - powiedziałam przeciągając się.

-Chodź pod drzewo, prześpimy się-Powiedziałam i podleciałam pod drzewo.

Poszłam za Illą i ułozyłam się pod drzewem.

Zasnęła

Illa zasneła szybko, ale ja nie mogłam spać. Wpatrywałam się w wiewiórki skaczące po drzewach. Wśród nich była Ruda. W ogólnie nie mogłam spać.

Otworzyła oko i zobaczyła, że Lucy nie śpi.
-Lucy?-Szepnęłam-Nie śpisz?

Spojrzałam na Ille.
- Nie, nie mogę. - powiedziałam.

-No dobrze-Powiedziała i zasnęła znów.

Siedziałam tak aż do zmroku. Gdy niebo rozświetliły gwiazdy ruszyłam przed siebie. Nie wiedząc gdzie idę i poco po prostu parłam do przodu. Wyszłam z łąki.

Obudziłam się, obok mnie nie było Lucy, tylko Ruda z innymi wiewiórkami. Przeciągnęłam się i wyleciałam zobaczyć czy nie mam jej w jaskini.

weszłam.Rozejrzałam się.Wypada poznać teren watahy.Jednak z nikim na razie nie miałam ochoty gadać. Nie wiem czemu. Upewniwszy się że nikogo nie ma położyłam się.

Weszła. Położyła się na trawie. Leżała krótko, ponieważ rozpierała ją energia. Wstała i skakała po całej polanie.  Energii miała chyba aż nadto, bo biegała przez prawie godzinę. Zmęczona położyła się i odpoczywała. Patrząc w chmury zasnęła i obudziła się dopiero po trzech godzinach. Ponownie była w pełni sił, lecz było za późno i postanowiła wróci do jaskini i tam porządnie pogrąży się w sen. Z takim postanowieniem wybiegła.

Wbiegłem i położyłem się na trawie rozmyślając.


Damon. Jeśli masz problemy z ortografią polecam zainstalować sobie przeglądarkę Google Chrome. ~Illa

Wbiegłam i podeszłam do wilka:
-Hej, my się chyba nie znamy? Jestem Tiara, a ty?