Wilcze Serca

(http://th.interia.pl/30,ge20012b94168944/i1028567.jpg)

Tu się poluję na Sarny, jelenie i zające..

Weszłam powoli i bezszelestnie w głąb lasu.
- czego chcesz - powiedziałam gdy zobaczyłam ciemną sylwetkę zmierzającą w moją stronę.

- Musisz mi pomóc - rozległ się basowy głos basiora. Był on członkiem z mojej poprzedniej watachy z którym zawarłam układ. On zapewniał mi ochronę i wysyłał fałszywe informacje do mojego poprzedniego stada,a ja miałam mu pomagać w różnych zadaniach, które dostawał. - masz wybić watachę, która żyje na północ od tego lasu.
- nie będę już więcej dla ciebie mordować. Ochrone zapewnia mi już ta watacha, w której jestem. - powiedziałam pewnym tonem.
- Taki był układ. Mam wydać informacje o tym gdzie jesteś? - zapytał.
- Nie wystarczająco już dla ciebie zrobiłam? -odpowiedziałam pytaniem na pytanie. - nie możesz tego zrobić - dodałam.
- ja mogę wszystko, ty już nie. Więc jak zrobisz to? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem.
- Nie będę więcej razy powtarzać, nigdy tego nie zrobię - powiedziałam. Jego wyraz pyska zmienił się, ale zamiast zaatakować odwrócił się i zaczął zmierzać w stronę wyjścia z lasu. Nie wiedziałam co mam zrobić. Nie myśląc nad tym jak bardzo może być silny pociągnełam go za ogon. uderzył w pień drzewa. uśmiechnął się jeszcze szerzej i rzucił się na mnie. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie jak bardzo jest silny. Odpychłam jego ataki, ale zabierało i to bardzo dużo siły. Zrozumiałam, że popełniłam błąd. Co teraz zrobię? Modliłam się w myślach, że ktoś się zjawi i mi pomoże.

Wleciała niewidzialna, złapała obcego wilka za ogon  rzuciła o drzewo.. Byl nieprzytomny pojawiłam się i podleciałam do Lucy..-Kto to był?

- Illa! Dzięki bogu, że jesteś. Emm..to był wilk z mojej watachy. Zawarłam z nim układ, że będzie mnie chronić, ale zaczął się narzucać...- powiedziałam. Czułam, że robie się czerwona.

-Co?! Jaki układ!?-Zapytałam z gniewem w głosie

- Illa, nie denerwuj się. przez pół roku bez przerwy tylko uciekałam. Potrzebowałam pomocy. - powiedziałam

-No dobra, ale przed czym uciekałaś?-Zapytałam ostro

- Moja starsza siostra, która po śmierci mojej matki przejeła po niej status Alfa chciała zabić cały ostatni miot mojej matki, czyli mnie, moje 2 siostry i brata. Mi jako jedynej udało się jakoś wywinąć, ale ona nie odpuszczała. Wysłała kilka wilków, które goniły mnie przez te całe pół roku. Ten basior, który tu jest miał mnie przed tym uchronić za to, że wykonywałam dla niego różne zadania. Podejrzewam, że ona sobie już odpuściła, ale on bez przerwy mnie prześladuje, abym dalej dla niego wykonywała różne prace... - powiedziałam.

-Hmmmm...-Zamyśliłam się gdy wilk się poruszył warknęłam po czym powiedziałam- Tak sobie myślę, że może dam mu jakąś karę...

wyleciała

Wleciała z Damonem na grzbiecie. Gdy była na ziemi powoli go postawiła na ziemię i zawyła

Zza drzew wyleciał smok wziął Damona i odleciał, a Ja leciałam za nim..

Smok położył Damona w najgłębszej części lasu i odleciał. Znalazłam odpowiednie zioło i wsadziłam do pyska Damona. Było gorzkie ale jak tego nie połknie to umrze

- Co mu się stało? - zapytałam podbiegając do nich.

Z trudem przełkną zioło i zakaszlał, z pyska poleciała mu krew

-Zaatakował go basior w mrocznym lesie

-Lucy, Pomóż mi go podnieść

- Kolejna nieciekawa sprawa...- powiedziałam.

- Jasne, już już - powiedziałam i pomogłam waderze podnieść damona

-Damon! Żyjesz!?

Lekko pokiwał głową i znów jekna

- zaczekj Illa, po matce odziedziczyłam także dar leczenia - powiedziałam podeszłam do damona i supiłam się.

-Lucy zostawię cię z nim dobrze? Zajmij się nim

- Jasne - mruknełam bardzo cicho. Musiałam się mocno skupić.

Odleciałam w stronę wyjścia od lasu i spotkałam się tam ze smokiem, który zabrał Damona.

Zasnęła przy nim
___________________________________________________________________________________________________________________________________

Musiałam włożyć w to bardzo dużo siły. Rany były głębokie. "Damon pokaż, że sobie poradzisz" - mówiłam w myślach - "Dłużej nie dam rady"
------
Narka Illa!!!

Zamachał głową i powiedział niewyraźnie:
-Polubiłem cie i to bardzo

Odetchnełam z ulgą i opadłam na ziemię.
- ciesze się - szepnełam.

z trudem uśmiechną się

Oddychałam ciężko. Moc leczenia polega na przeniesienu z osoby leczącej na siebie cześci jej ran. Teraz mogłam poczuć jak mocno dostał Damon.

Wstała powoli i otrząsnełam się.
- Możesz wstać? - zapytałam

Z trudem wstał lecz nadal nie mógł poruszyć prawą, przednia łapą

- Jesteś wstanie dojść do swojej jaskini - zapytałam patrząc na jego łapę

-Mhy..-powiedział twardo i powoli zaczą iść na trzech łapach

Wyszedł z lasu i poszedł w kierunku jaskini

ruszyłam tuż za nim, żeby wrazie czego go złapać

Wstała i wyleciała

Weszłam. Musiałam się troche porozglądać. Dopiero po 15 minutach znalazłam młodą sarnę. Zakradłam się cicho w jej kierunku. Zobaczyła mnie za późno. Trzymałam ją mocno w zębach. Zjadłam jak najszybciej i ruszyłam w kierunku jaskini. Wtedy za drzew wyskoczył jakiś młody wilk. przypatrywałam mu się uważnie. Strasznie się przeraził gdy mnie zobaczył.
- Proszę nie rób mi krzywdy - krzyknął.
- Nie martw się, nie zrobię ci krzywdy, ale co tu robisz? - zapytałam.
- Zgubiłem się. - powiedział .
- Do jakiej watachy należysz? - ponownie zapytałam.
- Dzikie Płomienie. - odpowiedział. Źrenice mi się zwęrzyły. Dzikie Płomienie...Moja poprzednia watacha.
- Chodź ze mną. - powiedziałam. Szczeniak zrobił taką minę jakby sobie przypomniał coś ważnego. Po chwili uciekł. Nie miałam siły aby za nim biec, ruszyłam więc w kierunku jaskini.

Wyszłam.

Wbiegłam. Jednak w drodze do jaskini zmieniłam kierunek. Była tam przeciez Illa i jeszcze szczeniak, nie chciałam ich widzieć. Chciałam byc sama. Wcisnełam się do jakiejś małej dziury w skale, gdzie niktby mnie nie zobaczył i skuliłam się w najciemniejszym jej kącie. Po policzkach pociekły mi łzy. Poczułam się jakbym została sama. jakbym nie miała już nikogo. Poczułam się tak jak wtedy gdy byłam szczenięciem. Siedziałam w kącie i płakałam. Nie odzywałam się do nikogo. Zamknięta w sobie przezyłam tak prawie rok. Przy życiu trzymała mnie tylko siostra, a teraz? Kto teraz mi pomoże? Niewiedząc kiedy zasnełam. Sniło mi się jak z podkulonym ogonem chodziłam wśród mroku. Podchodziłam do różnych wilków i prosiłam o pomoc, ale nikt nie chciał mi jej użyczyć. Wszystko mi się zawaliło. Zapomniałam o przyjaciołach, o tym, że na świecie zostałą jeszcze jakaś część mojej rodziny. Zapomniałam o wszystkim.

Wleciała i zaczęła węszyć.
-LUCY!?-krzyknęłam-Gdzie jesteś!?
Zaczęłam dalej węszyć. Wleciałam na drzewo, zaczęłam się rozglądać. Zasnęłam.

Obudziły mnie krzyki Illi. Niechętnie wyjrzałam przez otwór jaskini. Zobaczyłam, że śpi. Z powrotem ułożyłam się w kącie i zasnełam.

Poczułam zapach Lucy. Zleciałam z drzewa. Znów zaczęłam węszyć. Przyłożyłam nos do ziemi i trafiłam do malutkiej jaskini.
-Lucy? Jesteś tam?

Usłyszałam głos Illi i schowałam się jeszcze głebiej. Miałam nadzieje, że nie wejdzie do środka.

wczołgałam się i zobaczyłam Lucy
-Lucy?-Szepnęła-Coś się stało?-Zapytała czule

- Zostaw mnie. - warknełam. Moje oczy z błękitnych stały się czerwone. Byłam naprawdę przygnębiona i zła. Podświadomie bałam się, że zrobię coś głupiego.

-Nie! Nie wyjdę stąd. Powiedz o co chodzi!-Powiedziałam

- Powiedziałam coś. - warknełam ponownie. Czułam, że tracę kontrole. Byłabym na siebie wściekła gdybym zrobiła coś Illi.

-Ale ja stąd nie wyjdę dopóki mi nie powiesz o co chodzi-Powiedziałam już mniej spokojnie..

Odetchnełam głęboko. Jeszcze chwila a rzuciłabym się na Ille.
- Prosze wyjdź. Jak dojdę do siebie to wszystko ci wytłumacze. - powiedziałam w miare spokojnie, ale głos nadal mi drżał i z każdym słowem słychać było coraz więcej złości.

Troszeczkę się wycofałam, ale się zatrzymałam. weszłam i złapałam Lucy za ogon po czym wyciągałam na zewnątrz.

Nerwy mi puściły. Wykołowałam lekko Alfę skulając się, a gdy uznała, że już będzie spokuj rzuciłam się do ucieczki.
Wybiegłam.

Goniłam za nią