Las

[Damon]

z trudem uśmiechną się

[Lucy]

Oddychałam ciężko. Moc leczenia polega na przeniesienu z osoby leczącej na siebie cześci jej ran. Teraz mogłam poczuć jak mocno dostał Damon.

[Lucy]

Wstała powoli i otrząsnełam się.
- Możesz wstać? - zapytałam

[Damon]

Z trudem wstał lecz nadal nie mógł poruszyć prawą, przednia łapą

[Lucy]

- Jesteś wstanie dojść do swojej jaskini - zapytałam patrząc na jego łapę

[Damon]

-Mhy..-powiedział twardo i powoli zaczą iść na trzech łapach

[Damon]

Wyszedł z lasu i poszedł w kierunku jaskini

[Lucy]

ruszyłam tuż za nim, żeby wrazie czego go złapać

[Illa]

Wstała i wyleciała

[Lucy]

Weszłam. Musiałam się troche porozglądać. Dopiero po 15 minutach znalazłam młodą sarnę. Zakradłam się cicho w jej kierunku. Zobaczyła mnie za późno. Trzymałam ją mocno w zębach. Zjadłam jak najszybciej i ruszyłam w kierunku jaskini. Wtedy za drzew wyskoczył jakiś młody wilk. przypatrywałam mu się uważnie. Strasznie się przeraził gdy mnie zobaczył.
- Proszę nie rób mi krzywdy - krzyknął.
- Nie martw się, nie zrobię ci krzywdy, ale co tu robisz? - zapytałam.
- Zgubiłem się. - powiedział .
- Do jakiej watachy należysz? - ponownie zapytałam.
- Dzikie Płomienie. - odpowiedział. Źrenice mi się zwęrzyły. Dzikie Płomienie...Moja poprzednia watacha.
- Chodź ze mną. - powiedziałam. Szczeniak zrobił taką minę jakby sobie przypomniał coś ważnego. Po chwili uciekł. Nie miałam siły aby za nim biec, ruszyłam więc w kierunku jaskini.

[Lucy]

Wyszłam.

[Lucy]

Wbiegłam. Jednak w drodze do jaskini zmieniłam kierunek. Była tam przeciez Illa i jeszcze szczeniak, nie chciałam ich widzieć. Chciałam byc sama. Wcisnełam się do jakiejś małej dziury w skale, gdzie niktby mnie nie zobaczył i skuliłam się w najciemniejszym jej kącie. Po policzkach pociekły mi łzy. Poczułam się jakbym została sama. jakbym nie miała już nikogo. Poczułam się tak jak wtedy gdy byłam szczenięciem. Siedziałam w kącie i płakałam. Nie odzywałam się do nikogo. Zamknięta w sobie przezyłam tak prawie rok. Przy życiu trzymała mnie tylko siostra, a teraz? Kto teraz mi pomoże? Niewiedząc kiedy zasnełam. Sniło mi się jak z podkulonym ogonem chodziłam wśród mroku. Podchodziłam do różnych wilków i prosiłam o pomoc, ale nikt nie chciał mi jej użyczyć. Wszystko mi się zawaliło. Zapomniałam o przyjaciołach, o tym, że na świecie zostałą jeszcze jakaś część mojej rodziny. Zapomniałam o wszystkim.

[Illa]

Wleciała i zaczęła węszyć.
-LUCY!?-krzyknęłam-Gdzie jesteś!?
Zaczęłam dalej węszyć. Wleciałam na drzewo, zaczęłam się rozglądać. Zasnęłam.

[Lucy]

Obudziły mnie krzyki Illi. Niechętnie wyjrzałam przez otwór jaskini. Zobaczyłam, że śpi. Z powrotem ułożyłam się w kącie i zasnełam.

[Illa]

Poczułam zapach Lucy. Zleciałam z drzewa. Znów zaczęłam węszyć. Przyłożyłam nos do ziemi i trafiłam do malutkiej jaskini.
-Lucy? Jesteś tam?